ANITKABİR’i anlatmak istedim sizlere.. Özellikle bu günü seçtim 10 Kasım.. Ben uzun uzun anlatmayacağım bu kez.. Fotoğraflarımla anlatmaya çalışacağım yaşadığım duyguları..

Seneler önce ilk kez gittim ben Ankara’ya.. İlk kez o zaman gördüm Anıtkabir’i.. Bundan 23 yıl önce..Gördüklerimden çok yaşadığım duygular, coşkum aklımda kaldı.. Ve seneler sonra bir gün eşim tekrar gidelim, oğlumuzda görsün dedi.. Ve düştük yollara.. Aylardan Mayıs, günlerden 19… Atamızın huzurunda.. Muhteşem bir kalabalık, gençler, çocuklar, yaşlılar.. Bayrağını, yüreğini alan gelmiş..Muhteşem bir kalabalık.. Sırayla giriliyor Atamızın huzuruna.. Yaşlı teyzelerin, amcaların gözlerinde yaş.. Gelmedi, gelmez onun gibisi sözleri dudaklarında.. Onun varlığına o kadar ihtiyacı var ki bu milletin, çıkıp gelse yarsa bütün karanlıkları, kendimize getirse bizi…Yaşadığım duyguları tarif etmenin imkanı yok.. Bu günleri MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’e borçlu olduğumuzu bilerek yaşıyoruz bu acı günü..
Aslanlı Yol

Kadınlar Grubu…Erkekler Grubu…

Şeref Holü…

Atamızın Lahiti…Mezar lahitin altında..

Ve Atamızın Huzurunda….

Kurtuluş Savaşı…

Tüm heykellerin, rölyeflerin bir hikayesi, anlamı var..

Otelimizden görünen Anıtkabir… Gece yatarken gördüğüm..

Gözümü açtığımda gündüz gözüyle gördüğüm..

Anıtkabir Türk Kurtuluş Savaşı’nın ve inkilaplarının önderi ve Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk Cumhurbaşkanı Mustafa Kemal Atatürk’ün Anıttepe’de bulunan anıt mezarıdır.. Mutlaka çocuklarımızı götürmeliyiz ki Cumhuriyet kurulurken, verilen insanlık, varoluş, diriliş, kuruluş hikayelerini burayı görerek dinlensinler, okuyup öğrensinler.. Bu günlere kimlerin sayesinde gelindiğini unutmasınlar, unutturmasınlar..

Rahat Uyu Atam.. Bizler buradayız..